خانه دل تنگ غروبی خفه بود

خانه دل تنگ غروبی خفه بود

مثل امروز که تنگ است دلم 

پدرم گفت چراغ 

و شب از شب پر شد 

من به خود گفتم یک روز گذشت 

مادرم آه کشید 

زود بر خواهد گشت 

ابری هست به چشمم لغزید

و سپس خوابم برد 

که گمان داشت که هست این همه درد 

در کمین دل آن کودک خرد ؟

آری آن روز چو می رفت کسی

داشتم آمدنش را باور 

من نمی دانستم 

معنی هرگز را

تو چرا بازنگشتی دیگر ؟

آه ای واژه شوم

خو نکرده ست دلم با تو هنوز 

من پس از این همه سال 

چشم دارم در راه 

که بیایند عزیزانم آه 

هوشنگ ابتهاج